Kartka z kalendarza
10 października 1835 r. zmarł Kazimierz Brodziński. Polski poeta epoki sentymentalizmu, historyk, teoretyk i krytyk literacki, tłumacz, publicysta i myśliciel uznany za najwybitniejszego twórcę preromantyzmu w Polsce. Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej. Urodził się w Królówce jako syn Jacka i Franciszki z Radzikowskich, rządcy, a następnie dzierżawy w dobrach hr. Moszyńskiego. W roku 1797 rozpoczął naukę w szkole trywialnej w Lipnicy Murowanej (wspomnienia tej szkoły znajdują się w książeczce „Wspomnienia mojej młodości”). W roku 1800 przeszedł do szkoły w Tarnowie, by po 3 latach trafić do tamtejszego gimnazjum. W 1807 opublikował pierwsze poezje w tomie wierszy swojego brata, Andrzeja Brodzińskiego, wydanym w Krakowie. W latach 1809–1813 służył, na końcu w stopniu porucznika, w armii Księstwa Warszawskiego. Został ranny w bitwie pod Lipskiem. W 1814 r. zamieszkał w Warszawie i od 1815 r. pracował jako sekretarz Dyrekcji Rządowej Teatru Narodowego (1815-1821) i cenzor sztuk teatralnych. W 1819 r. był wielkim sekretarzem Wielkiego Wschodu Narodowego Polski. Autor elegii, sielanek („Wiesław” 1820 r.) i prac teoretycznych. W 1818 r. ogłosił w „Pamiętniku Warszawskim” słynną pracę „O klasyczności i Romantyczności”. Jest autorem wielu wierszy, a natchnienia często szukał w rodzimych okolicach wśród malowniczej grupy ostańców skalnych w lesie na Paprotnej. Na jego cześć te wychodnie skalne, będące obecnie pomnikiem przyrody, nazwane zostały Kamieniami Brodzińskiego.
W Królówce został też ufundowany przez Komitet Dom Kultury Ludowej. Dom stoi w miejscu zburzonego dworu Brodzińskich i po dziś dzień służy mieszkańcom jako centrum kultury (biblioteka, świetlica). Szkoła Podstawowa w Królówce również nosi imię Kazimierza Brodzińskiego.
Pomnik Kazimierza Brodzińskiego wykonał w 1863 roku Władysław Oleszczyński. Znajduje się obecnie w Kościele wizytek na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Pochowany został na Starym Cmentarzu Katolickim w Dreźnie.
