Początek historii parafii w Nowym Wiśniczu związany jest z rodem Lubomirskich. To Stanisław Lubomirski, założyciel miasta, ufundował wiśnicką świątynię. Parafia w Nowym Wiśniczu została wydzielona przez biskupa Marcina Szyszkowskiego 6 maja 1620 roku z parafii w Starym Wiśniczu. Kościół pw. Wniebowzięcia NMP konsekrował 11 sierpnia 1647 r. ks. bp Wojciech Lipnicki.
Na terenie parafii, w Połomiu Dużym znajduje się kaplica pw. bł. Brata Alberta.
Do parafii należą mieszkańcy Nowego Wiśnicza, Kopalin, Leksandrowej, Łomnej, Olchawy i Połomia Dużego – razem ponad 5000 wiernych.
Architektura kościoła:
Wiśnicki XVII-wieczny kościół parafialny wraz z plebanią i dzwonnicą został zbudowany w latach 1616 – 1621 z fundacji Stanisława Lubomirskiego, wojewody krakowskiego, przy współudziale architekta Macieja Trapoli.
Jest budowlą murowana z kamienia, jednonawową, prostokątną, z zakończonym półkolisto prezbiterium otoczonym obejściem, w którym mieści się przedsionek, zakrystia i dawny skarbczyk. Od strony północnej posiada przybudówkę z połowy XVIII wieku. Na elewacji frontowej, po bokach głównego wejścia znajdują się w niszach figury świętych Piotra i Pawła.
Wnętrze kościoła sklepione jest kolebkowo. W bogato złoconym ołtarzu głównym znajduje się obraz przedstawiający Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Lewy ołtarz boczny został poświęcony Najświętszej Maryi Pannie, a prawy — Sercu Pana Jezusa. Prezbiterium od nawy dzieli tęcza z Krzyżem podtrzymywanym przez putta. Organy i chór muzyczny na szerokiej arkadzie z wysuniętymi skrzydłami połączony jest z konfesjonałami.
Wyposażenie kościoła – ołtarz główny, ołtarze boczne, sedillia w prezbiterium oraz Ukrzyżowanie w tęczy pochodzą z 3 ćwierćwiecza XVII w. Kościół rozbudowano w XVIII w. W 1863 r. spłonęły dachy świątyni, w 1867 r. kościół odnowiono. Na uwagę zasługują także: częściowo drewniana, a częściowo mosiężna chrzcielnica z XVII w., zgodnie z nowymi przepisami liturgicznymi przeniesiona spod chóru obok prezbiterium, XVII-wieczne tabernakulum, witraże zaprojektowane przez Zygmunta Glogera a w 2005 roku uzupełnione w pozostałych oknach przez prof. Czesława Dźwigają, marmurowe epitafia: księdza Adama Sztametha z Nadrenii zm. 1679 r. Jana Knorowicza zm. 1710 r. oraz wykonane w brązie przez prof. Czesława Dźwigaja: ks. Józefa Białki, ks. Mariana Janiszewskiego. Również dziełem profesora jest wykonana z brązu, bogato rzeźbiona podstawa pod paschał. Na uwagę zasługują również obrazy: Ścięcie św. Jana Chrzciciela z XVII w., św. Józef w bocznym ołtarzu z XVII w., obraz pochodzący ze zniszczonego kościoła karmelitów bosych, św. Sebastian z XVII w. oraz stacje drogi krzyżowej.
W 1962 r. A. Marczyński wykonał polichromię wnętrza. W latach 70-tych XX wieku przeprowadzono konserwację wyposażenia kościoła pod kierunkiem Stanisława Stelmacha. W ostatnich latach w Kościele p.w. Wniebowzięcia NMP przeprowadzono pełen zakres prac konserwatorskich o charakterze zarówno technicznym jak i estetyczno – plastycznym.
W bocznej kaplicy Miłosierdzia Bożego umieszczona jest Pieta, obraz namalowany w roku 1925 przez Stanisława Klimowskiego. Własnością parafii w Nowym Wiśniczu jest również obraz Wskrzeszenie Łazarza, namalowany w 1867 r. przez Jana Matejkę.
Obok kościoła znajduje się zabytkowa plebania fundacji Lubomirskich z XVII w., z wieżą, która niegdyś pełniła funkcję dzwonnicy. Dzisiaj trzy dzwony ufundowane w 1957 r. rozbrzmiewają z dzwonnicy znajdującej się w kamiennym murze od strony zachodniej. Plac kościelny wraz z plebanią otoczony jest murem z dwoma kruchtami i wspomnianą wcześniej kamienną dzwonnicą.
Na placu kościelnym stoi pomnik Jana Pawła II ufundowany przez parafian w 75 rocznicę urodzin Ojca Świętego i figura Matki Bożej Apokaliptycznej. Oba monumenty są autorstwa prof. Czesława Dźwigaja. Na zachód od kościoła znajduje się pomnik Chrystusa Króla, ufundowany na Rok Jubileuszowy 2000, również autorstwa prof. Dźwigaja.
Organizacje działające przy parafi:
- DOM ZAKONNY Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi
- parafialny oddział CARITAS POLSKA
- KATOLICKIE STOWARZYSZENIE MŁODZIEŻY
- parafialny, czterogłosowy chór mieszany CANON
