Kartka z kalendarza...
6 kwietnia 1966 r. w Poznaniu zmarł Kazimierz Kaczmarczyk (ur. 3 lutego 1878 roku w Starym Wiśniczu) – polski historyk, archiwista, wydawca źródeł, profesor Uniwersytetu Poznańskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności. Syn Jakuba (chłopa małorolnego) i Marianny z Liszków. Uczęszczał do szkoły elementarnej w Wiśniczu. W latach 1898 – 1901 zebrał czterdzieści podań ze Starego i Nowego Wiśnicza, Chronowa, Tarnawy oraz Wolnicy. Najwięcej z nich dotyczyło zamku wiśnickiego, klasztoru karmelitów oraz fundacji kościoła św. Wojciecha w Starym Wiśniczu. Opowiadania Kazimierza Kaczmarczyka ilustrują sposób postrzegania historii przez lud. Znajdziemy w nich historię o zbóju Szycu, od którego perypetii miało wziąć nazwy kilka miejscowości, opowiadanie o lokacji Lipnicy Murowanej i budowie kościoła w Starym Wiśniczu oraz o tajemniczych lotnikach wiśnickich. Dr Kaczmarczyk zgromadził również ważne dokumenty dotyczące Starego Wiśnicza, m.in. listy zbiorowe z 1845 r. od chłopów ze wsi Leksandrowa i Starego Wiśnicza do hrabiego Maurycego Potockiego, dziedzica dóbr Wiśnicza w sprawie pańszczyzny. Informacje o życiu Kazimierza Kaczmarczyka, jego pracy i podaniach zebranych w naszym regionie znajdziemy w książkach Jana Flaszy: „Pierwsi Bocheńscy Krajoznawcy” i Marii Serafińskiej Domańskiej: „Kartki z dziejów Nowego Wiśnicza”.
